proteïnefractie

Proteïnefractie is een term uit biochemie en voedselwetenschap die verwijst naar een specifieke onderverzameling eiwitten in een complex mengsel, verkregen door fractionering. Een proteïnefractie bestaat uit eiwitten die gemeenschappelijke kenmerken delen, zoals oorsprong, solubilitiet, grootte of bindingseigenschappen, waardoor ze samen als een aparte groep kunnen worden bestudeerd of gebruikt.

Fractionering berust op verschillen in oplosbaarheid, lading, grootte of affiniteit. Veelvoorkomende benaderingen zijn precipitatie (bijvoorbeeld door veranderingen in pH of zoutgehalte), dialyse en ultrafiltratie om op moleculaire grootte te scheiden, en chromatografische technieken zoals ionenuitwisseling, grootte-exclusie en affiniteitchromatografie. Elektroforetische methoden en ultracentrifugatie worden eveneens toegepast om fractions te isoleren of te analyseren. Elke methode levert fractions op die rijk zijn aan bepaalde eiwitten, met variërende puurheid en activiteit afhankelijk van de omstandigheden.

Voorbeelden worden vaak gegeven uit verschillende bronnen: in melk zijn de belangrijkste eiwitfractionen caseïne en wei-eiwitten, elk met toepassingen in voeding en verwerking. In bloedplasma worden fractions zoals albumine en globulinen onderscheiden voor diagnostische of onderzoeksdoeleinden. In de proteomica wordt fractionering vaak voorafgaand aan massaspectrometrie toegepast om complexe monsters te vereenvoudigen.

Functionele verschillen tussen fractions komen vaak voor: oplosbaarheid, gelsopbouw, emulsiëring en enzymatische activiteit hangen af van de samenstelling. Uitdagingen bij fractionering zijn onder meer het behouden van de eiwitstabiliteit, voorkomen van denaturatie en het realiseren van voldoende zuiverheid en opbrengst.