affiniteitchromatografie

Affiniteitchromatografie is een chromatografische scheidingstechniek die gebruikmaakt van specifieke bindingsinteracties tussen een doelmolecuul, zoals een eiwit, en een ligand dat covalent is bevestigd aan een stationaire fase in een chromatografiekolom. De ligand is geselecteerd om een hoge affiniteit voor het gewenste doelmolecuul te bieden en voor andere componenten minder binding te vertonen.

De stationaire fase bestaat vaak uit een poreuze matrix zoals agarose (bijv. Sepharose) of andere biochemisch aangepaste dragers, waarop liganden chemisch vastliggen. Voorbeelden van liganden zijn antilichamen (bijvoorbeeld Protein A, Protein G), enzymatische substratenspectrumten, of chemische eiwitbinders. Een veelvoorkomende variant is immobilized metal affinity chromatography (IMAC), waarbij histidine-tags aan eiwitten binden aan metaalionen zoals Ni2+ of Co2+.

Werking: een mengsel wordt door de kolom geleid. Het doelmolecuul bindt aan het ligand, terwijl andere componenten worden gewassen of nauwelijks gebonden blijven. Elutie vindt plaats door wijziging van de eluensomstandigheden, bijvoorbeeld pH, zoutconcentratie of door toevoeging van een competeerligaand die de binding verbreekt. De resulterende eluate bevat het gewenste molecuul in geconcentreerde en relatief zuivere vorm.

Toepassingen: zuivering van recombinante eiwitten en antilichamen, isolatie van receptoren of enzymen, diagnostische reagentia en onderzoeksmethoden voor voedsel- en biotechnologie. Voordelen zijn hoge specificiteit en mildere elutieomstandigheden; nadelen omvatten afhankelijkheid van een geschikt ligand, kosten van immobilisatie en potentieel verlies aan bindingsefficiëntie bij herhaalde slagen. Varianten zoals IMAC worden vaak toegepast vanwege eenvoudige tagging van doelmoleculen.