pigmentensamenstelling

Pigmentensamenstelling verwijst naar de chemische samenstelling en de kristalstructuur van pigmenten en naar de manieren waarop die samenstelling kleur en andere eigenschappen bepaalt. Pigmenten zijn vaste, onoplosbare stoffen die licht selectief absorberen en terugkaatsen, waardoor ze zichtbaar gekleurd zijn in diverse media zoals verf, plastic en papier.

Pigmenten worden doorgaans ingedeeld naar hun chemische samenstelling in inorganische en organische pigmenten. Inorganische pigmenten bestaan uit minerale oxiden en sulfiden, zoals ijzeroxides (rood, geel), titaniumdioxide (wit) en chromoxiden (groen), en soms synthetische pigmenten zoals ultramarine. Organische pigmenten zijn koolstofgebaseerde verbindingen, vaak synthetisch zoals phthalocyanine-pigmenten (blauw/groen) en quinacridone- en diketopyrrolopyrrolepigmenten; daarnaast bestaan er natuurlijke pigmenten uit planten zoals chlorophyll (groen), carotenoïden (geel-oranje) en anthocyaninen (rood-paars).

De samenstelling bepaalt ook fysieke eigenschappen zoals dekkracht (dekkingsvermogen), kleurnuances (hue en verzadiging) en lichtvastheid. Deeltjesgrootte, kristalvorm en de refractie-index van de pigmenten beïnvloeden kleur en helderheid; dispersion en het bindmiddel in een verf beïnvloeden de uiteindelijke kleurweergave. Het gebruik van witpigmenten zoals TiO2 verhoogt de dekking en helderheid.

Toepassingen omvatten verven, kunststoffen, drukinkten en cosmetica; in elk medium spelen factoren als lichtvastheid, chemische bestendigheid en regelgeving een rol. Sommige pigmenten bevatten zware metalen en zijn beperkt of gereguleerd in bepaalde toepassingen.

Analysemethoden voor pigmentensamenstelling omvatten spectroscopie (UV-Vis) voor het absorptiespectrum, X-ray diffractie (XRD) voor kristalstructuur, elektronensporige microscopie voor morfologie en deeltjesgrootte, en chromatografie voor organische pigmenten; deze analyses bepalen samenstelling, kristallijne fase en kwaliteit van pigmenten.