dekkingsvermogen

Dekkingsvermogen is een financiële term die verwijst naar de middelen die beschikbaar zijn om toekomstige verplichtingen te dekken. De term wordt vooral gebruikt in de Nederlandse financiële sector, met name bij pensioenfondsen, verzekeraars en, in bredere zin, ondernemingen die verplichtingen hebben waaraan zij moeten voldoen.

In de praktijk is het dekkingsvermogen de hoeveelheid activa die beschikbaar is om de geformuleerde verplichtingen aan te pakken. Dit kan worden uitgedrukt als een monetair bedrag (bijvoorbeeld euro’s) en wordt vaak vergeleken met de verwachte of huidige verplichtingen, zoals technische voorzieningen of pensioenaanspraken. De verhouding tussen deze twee grootheden wordt de dekkingsgraad genoemd.

Dekkingsgraad is een belangrijke indicator van solvabiliteit en financiële stabiliteit. Een hogere dekkingsgraad geeft aan dat een fonds of verzekeraar ruim voldoende middelen heeft om zijn toekomstige verplichtingen te dekken, terwijl een lagere verhouding wijst op een onderdekking en mogelijk maatregelen vereist. Regulerende instanties, zoals de Nederlandse Bank (DNB) en toezichthouders in pensioenbeheer, hanteren vaak drempels en regels die bij daling van de dekkingsgraad ingrijpen, zoals aanpassingen in premies, beleggingsbeleid of toekomstige uitkeringen.

Factoren die het dekkingsvermogen beïnvloeden, zijn onder meer verandering in de waarde van activa, rente- en discountrate, en wijzigingen in verwachtingen over toekomstige uitkeringen. Het begrip dekkingsvermogen is daarmee een dynamische maatstaf die doorgaans in combinatie met dekkingsgraad wordt gebruikt om de financiële gezondheid van instellingen te beoordelen.

Zie ook: dekkingsgraad, solvabiliteit, technische voorzieningen.