mobilisatieoefeningen

Mobilisatieoefeningen zijn oefeningen die gericht zijn op het vergroten of handhaven van de bewegingsvrijheid van gewrichten en de flexibiliteit van spieren en bindweefsel. Het doel is het vergroten van het bewegingsbereik (ROM), het verminderen van stijfheid en pijn, en het verbeteren van functionele mogelijkheden in het dagelijks leven of bij sport. Ze worden toegepast in revalidatie na letsel of operatie, bij chronische aandoeningen zoals artritis of frozen shoulder, en in situaties waarin langdurige immobilisatie beperkende gevolgen heeft.

Er bestaan verschillende typen mobilisatieoefeningen. Passieve mobilisatie wordt volledig door een therapeut uitgevoerd, zonder actieve inspanning van de patiënt. Actief-assistieve mobilisatie houdt in dat de patiënt gedeeltelijk zelf beweging geeft terwijl de therapeut ondersteunt. Actieve mobilisatie is volledig door de patiënt uitgevoerd, vaak met aandacht voor techniek en controle. Soms worden varianten met lichte weerstand toegepast om kracht en stabiliteit te verbeteren.

Uitvoering gebeurt meestal in stappen: opwarming, doelmatige beweging met gecontroleerde amplitude, geleidelijke toename van bereik en snelheid, en afbouw met mogelijk aanvullende stretching of stabiliteitswerk. Pijn mag tijdens de oefening optreden maar moet in de richting van beperkte, lichte pijn blijven en verdwijnen na de oefening.

Veiligheid is essentieel. Contra-indicaties omvatten acute blessures, recente operaties zonder artsenbeoordeling, ernstige ontstekingen, instabiliteit van gewrichten en ernstige osteoporose. Mobilisatieoefeningen kunnen zelfstandig worden toegepast bij lichte klachten onder begeleiding, maar worden vaak gegeven en bewaakt door een fysiotherapeut, oefentherapeut of ergotherapeut.

Doelgroepen zijn onder meer revalidatietrajecten, ouderen met stijfheid, en atleten die mobiliteit willen verbeteren of behouden.