mineraalgehalte

Mineraalgehalte verwijst naar de hoeveelheid mineralen die aanwezig is in een stof, zoals voedsel, water of bodem. Het wordt meestal uitgedrukt in milligrammen per kilogram (mg/kg) of milligrammen per liter (mg/L); soms worden percentage-aanduiden gebruikt. Mineralen zijn chemische elementen die essentieel zijn voor normale functies in mens en dier en worden meestal onderverdeeld in macromineralen (bijvoorbeeld calcium, kalium, natrium, magnesium, fosfor) en spoormineralen of sporenelementen (zoals ijzer, zink, jodium, selenium, koper).

In voeding bepaalt het mineraalgehalte mede de voedingswaarde en de biologische beschikbaarheid, wat invloed heeft op tekorten of overschotten. De noodzakelijke hoeveelheden variëren per mineraal en hangen af van leeftijd, geslacht en gezondheidstoestand. Sommige mineralen zijn in grote hoeveelheden nodig, andere in relatief kleine hoeveelheden.

Analysemethoden voor mineraalgehalte omvatten onder meer atomaire absorptiespectroscopie (AAS), inductief gekoppelde plasma- massaspectrometrie (ICP-MS), ICP-optical emission spectroscopy (ICP-OES) en röntgendiffractie- of X-ray fluorescence-analyse (XRF). Voor monsters worden doorgaans voorbereidingstappen toegepast zoals homogenisatie en filtratie of chemische oplosprocessen, met kwaliteitscontrole en referentiematerialen.

Factoren die het mineraalgehalte beïnvloeden zijn onder meer bodem- en teeltomstandigheden, dierlijk voer, verwerkingsprocessen, koken en opslag. De gehaltes kunnen dus aanzienlijk variëren tussen producenten en producten. In praktijk speelt mineraalgehalte een rol bij voedingsetikettering, kwaliteitscontrole in de voedingsindustrie, en waterkwaliteit. Daarnaast is de biobeschikbaarheid van mineralen onderwerp van studie, aangezien interacties tussen mineralen (bijv. calcium beïnvloedt ijzeropname) en bindende stoffen de opname in het lichaam kunnen beïnvloeden.