lekkagetest

Een lekkagetest is een methode om de aanwezigheid van lekken in een gesloten systeem of component vast te stellen en, indien mogelijk, de grootte van de lekkage te bepalen. Het doel is om de integriteit van producten of installaties te beoordelen en veiligheids- en kwaliteitsnormen te waarborgen. Lekkagetests komen voor in uiteenlopende sectoren, waaronder de chemische en farmaceutische industrie, automotive, medische apparaten, food & beverage, lucht- en ruimtevaart, verpakkingen en water- en gasinstallaties.

Er bestaan diverse testmethoden, afhankelijk van het type systeem, de vereiste gevoeligheid en de toegestane uitvoering. Veelgebruikte benaderingen zijn druktests, waarbij het systeem onder druk wordt gezet en de drukontwikkeling wordt gemonitord; drukvaltests, waarbij lekkage wordt afgeleid uit een dalende druk bij constante omgevingsomstandigheden; vacuümtesten, waarbij een onderdruk wordt toegepast en veranderingen daarvan worden gevolgd. Voor zichtbare lekkages kan een bubbeltest met zeepoplossing worden toegepast. Gevoelige detectiekanalen maken gebruik van helium- of tracer-gaslekdetectie met massaspectrometrie of speciaal detectorapparatuur. De keuze van methode hangt af van factoren als leakage-snelheid, grootte van het systeem, operating conditions en kosten.

Normen en richtlijnen voor lekkagetests bestaan op internationale, Europese en nationale niveaus en variëren per sector. Zij geven doorgaans voorwaarden voor testopzet, druk- en tijdsparameters, acceptatiecriteria en vereisten voor documentatie en kalibratie. In de praktijk wordt lekkagetest gekoppeld aan kwaliteitsborging en inspectieprocessen om productveiligheid en betrouwbaarheid te waarborgen.

Beperkingen en aandachtspunten zijn onder meer de meetnauwkeurigheid, invloed van temperatuur en druk, de geometrie van het systeem, mogelijke foutpositieven of -negatieven en de benodigde onderhoud en kalibratie van meetapparatuur. Sommige tests zijn destructief of vereisen demontage van onderdelen, wat de toepasbaarheid beïnvloedt.