klimaatneutrale

Klimaatneutraliteit, of klimaatneutraliteit, is een begrip dat verwijst naar een situatie waarin de netto-uitstoot van broeikasgassen door een entiteit volledig geneutraliseerd is. In de praktijk betekent dit dat de gedane emissies worden gereduceerd en, voor de resterende emissies, gecompenseerd of verwijderd zodat er geen netto toename van atmosferische CO2-equivalenten optreedt. Klimaatneutraliteit wordt doorgaans gemeten in CO2e en kan van toepassing zijn op landen, regio’s, bedrijven, producten of diensten. Er bestaan verschillende definities en normen, waardoor een klimaatneutraliteitsclaim contextafhankelijk kan zijn.

In de praktijk volgt men meestal een hiërarchie: eerst emissies zoveel mogelijk verminderen via energiebesparing, vergroening van de elektriciteitsmix, elektrificatie van transport, efficiënte productieprocessen en een circulaire bedrijfsvoering; daarna restemissies compenseren of verwijderen via hoogwaardige koolstofkredieten of negatieve emissies, bij voorkeur met initiatieven die permanent, extra en verifieerbaar zijn. De claim vereist zorgvuldige meting en transparante verslaggeving, vaak ondersteund door erkende kaders zoals het GHG Protocol, ISO 14064 en standaarden van initiatieven als Science Based Targets.

Kaders en governance: verduurzaming en controle worden versterkt door internationale en nationale beleidslijnen en normen. In Europa streeft men naar klimaatneutraliteit tegen 2050, en veel bedrijven richten zich op net-zero-doelen via SBTi en andere verificatiemethoden. Transparantie, verifieerbare voortgang en onafhankelijke audits zijn essentieel om geloofwaardige klimaatneutraliteitsclaims te waarborgen.

Uitdagingen en kritiek: twijfels over de kwaliteit van offset- en verwijderingsprojecten, risico op greenwashing, onzekerheden bij scope 3-emissies en de permanente waarde van verwijderingen spelen een rol. Een robuuste aanpak vereist duidelijke definities, betrouwbare verslaggeving en continue verbetering.