klimaatbescherming

Klimaatbescherming omvat maatregelen en beleid gericht op het verminderen van de uitstoot van broeikasgassen en het beperken van de opwarming van de aarde. Het begrip omvat mitigatie (emissiereductie) en, in bredere zin, aanpassing aan klimaatverandering, zoals het versterken van infrastructuur tegen extreme weersomstandigheden. De aanpak bestrijkt sectoren zoals energie, vervoer, industrie, landbouw, gebouwen en steden en berust op technologische, economische en regelgevende instrumenten.

Internationaal vormt het Parijsakkoord onder de UN-klimaatconferenties het belangrijkste raamwerk voor mitigatie en adaptatie. Op Europees niveau spelen de Europese Green Deal en het EU-emissiehandelssysteem (EU ETS) een centrale rol. Daarnaast bestaan nationale klimaat- en energiewetgeving en, in sommige landen, specifieke klimaatakkoorden.

Belangrijke beleidsinstrumenten zijn prijsstelling van koolstof, emissiereductie-eisen, investeringen in schone energie en energie-efficiëntie, subsidies voor hernieuwbare bronnen, en stimulering van elektrische mobiliteit en warmtenetten. Ook de bouw- en industriesector worden aangepakt met normen en innovatiebeleid, terwijl circulariteit en duurzame landbouw bijdragen aan emissiereductie.

In Nederland is het Klimaatakkoord uit 2019 bedoeld om de uitstoot te verminderen met een significante bijdrage per sector en richting 2030 te komen tot circa 49% minder emissies ten opzichte van 1990. Het akkoord omvat afspraken tussen overheid, werkgevers, vakbonden en milieuorganisaties.

Knelpunten zijn de hoge investerings- en kostenlast, verdeling van lasten tussen sectoren en burgers, uitvoeringsefficiëntie en de monitoring van resultaten. Kritieken richten zich op sociale rechtvaardigheid en de haalbaarheid van tijdlijnen.