kennisvorming

Kennisvorming is het proces waarbij individuen, groepen en samenlevingen kennis verwerven, construeren en ordenen. Het omvat het ontwikkelen van begrip, vaardigheden en overtuigingen die richting geven aan handelen en onderzoek. Kennisvorming is zowel cognitief als sociaal van aard en vindt plaats door ervaring, leren, communicatie en reflectie.

In onderwijs en opleiding verwijst kennisvorming naar hoe leren plaatsvindt en hoe leerlingen concepten en procedures internaliseren. In organisaties spreekt men van kenniscreatie en kennismanagement, waarin praktijken, documenten en netwerken samenwerking en innovatie mogelijk maken. Op maatschappelijk niveau dragen wetenschappelijke disciplines, media en cultuur bij aan collectief begrip en debat.

Bronnen van kennisvorming zijn waarneming en ervaring, reflectie, tradities en onderwijs, onderzoek en analyse, en sociale interactie zoals overleg en samenwerking. Soorten kennis omvatten declaratieve kennis (feitelijke kennis), procedurale kennis (weten hoe), en tacit kennis die vaak moeilijk expliciet te maken is.

Procesmatig omvat kennisvorming vraagstelling, onderzoek, redenering, toetsing en revisie. Effectieve onderwijs- en beroepspraktijken stimuleren actief leren, kritisch denken en probleemoplossing. Taal, symbolen, technologie en cultuur fungeren als instrumenten en prikkels voor kennisconstructie.

Factoren die kennisvorming beïnvloeden zijn voorkennis, motivatie, didactiek, leeromgeving, tijd en sociale machtsverhoudingen. Bias en informatieoverload kunnen de kwaliteit van wat als kennis wordt gezien beperken. Kennisvorming is vaak dynamisch en onderhevig aan revisie na nieuw bewijs.

Toepassingen en evaluatie richten zich op begrip, toepassingsvermogen en het vermogen om zich aan te passen aan veranderende omstandigheden. Een kritische benadering erkent dat kennis constructief en contextgebonden is en vereist openheid voor revisie, discussie en verantwoording.