infinitiefvorm

Infinitiefvorm, vaak kortweg infinitief genoemd, is de onbepaalde, onveranderlijke vorm van een werkwoord. Het fungeert als de basisvorm waarmee een werkwoord in woordenboeken wordt opgenomen en dient als uitgangspunt voor vervoegingen. De infinitief geeft geen tijd of persoon aan, en verandert niet door tijd of onderwerp.

De meeste Nederlandse infinitieven eindigen op -en, zoals lopen, lezen, maken. Sommige werkwoorden hebben eindletters -eren, zoals veranderen, ontwikkelen. Een paar werkwoorden hebben een onregelmatige stam in andere vormen, maar de infinitief blijft de basisvorm, zoals zijn, hebben en worden.

Gebruikelijk is dat de infinitief wordt toegepast in constructies met te of zonder te. Na bepaalde werkwoorden verschijnt de hele tweede werkwoordgroep met “te”: Ik probeer te lezen. Na andere werkwoorden staat de infinitief zonder “te”: Ik kan lezen. Ook na uitdrukkingen zoals om te lezen, zonder te slapen, of het is leuk om te wandelen, komt de te- of bare infinitief voor afhankelijk van de constructie.

Infinitief kan ook als zelfstandig naamwoord voorkomen: het lezen van boeken is ontspannend. In die functie wordt het vaak voorafgegaan door het lidwoord of gecombineerd met een koppelteken, bijvoorbeeld: Het lezen, lezen van boeken, of Lezen is voor velen een plezier.

Samengevat is de infinitiefvorm de niet-vervoegde basisvorm van een werkwoord, die eindigt meestal op -en, en gebruikt wordt in te-constructies, na modale hulpwerkwoorden, en als zelfstandig naamwoord.