grondsanering

Grondsanering is het proces waarbij verontreinigingen in de bodem worden verwijderd, afgebroken of ingeperkt zodat de bodem veilig kan worden gebruikt en de omgeving wordt beschermd. Het doel is om risico’s voor mens en milieu te verminderen en de bodemkwaliteit te herstellen, bijvoorbeeld voor wonen, bouwen, landbouw of recreatie.

Verontreiniging in de bodem ontstaat doorgaans door historisch industrieel gebruik, olie- en chemische lekkages, metalen zoals lood en kwik, vluchtige stoffen en persistente verbindingen zoals PFAS of PAKs. Sanering kan nodig zijn bij signalen van risico’s voor drinkwater, bodemfunctie of habitats. De aanpak hangt af van de aard, omvang en locatie van de verontreiniging en van het gewenste eindgebruik.

Methoden voor grondsanering onderscheiden zich in-situ en ex-situ. In-situ methoden behandelen de verontreiniging ter plaatse, bijvoorbeeld via bioremediatie (biologische afbraak), biostimulatie, chemische oxidatie of thermische technieken die warmte ter plaatse toepassen. Ex-situ sanering omvat vaak het afgraven van vervuilde grond, verwerking of afvoer naar gespecialiseerde verwerkingsfaciliteiten en daarna mogelijk hergebruik van de schone grond. Soms worden ook fysische of chemische behandelingen toegepast, zoals stabilisatie, granulatie of grondwaterbehandeling.

Het saneringsproces omvat doorgaans inventarisatie en karakterisering, risicobeoordeling en het formuleren van een saneringsplan met eindcriteria, uitvoering en monitoring. Nazorg en controle op naleving van normen zijn onderdeel van het proces.

In Nederland valt grondsanering onder toezicht van nationale en regionale regelgeving, waaronder het Besluit bodemkwaliteit en de Wet bodembescherming in samenhang met de Omgevingswet. Gemeenten en waterschappen spelen een rol bij toelating, toezicht en uitvoering. Endresultaat is een toetsbare, veilige bodemsituatie die geschikt is voor het beoogde gebruik.