glasvezeltoegang

Glasvezeltoegang is het deel van het telecommunicatienetwerk dat de verbinding verzorgt tussen het dichtstbijzijnde glasvezelknooppunt of de distributie-infrastructuur en de eindgebruiker. Het vormt de zogenoemde last mile waarin de bandbreedte van de dienstaanbieder beschikbaar komt bij woningen en bedrijven. Glasvezeltoegang kan zowel FTTH als FTTB omvatten, en in sommige gevallen FTTC/FTTN, afhankelijk van waar het glas eindigt en welke koperen of coaxkabels het resterende traject afleggen.

Technisch wordt glasvezeltoegang meestal gerealiseerd met een passief optisch netwerk (PON) zoals GPON, XG-PON of XGS-PON, of via actieve Ethernet. Het netwerk eindigt aan de klantzijde in een Optical Network Terminal (ONT) of Optical Network Unit (ONU), waarna een router of switch de dienst aan de apparatuur van de eindgebruiker levert.

Fysieke aanleg omvat vezel- en kabelroutes, verdeelpunten, en een of meerdere straatkasten, met aansluitingen in gebouwen en woningen. De operationele verantwoordelijkheid kan verschillen: in sommige gevallen is de netwerkbeheerder eigenaar van de glasvezel, in andere gevallen kunnen gebouwbeheerders of particuliere exploitanten toegang leveren via open access modellen.

Regulering en marktwerking spelen een rol: in Nederland en de EU geldt open access en niet-discriminatoire toegang tot netwerken onder toezicht van afgestemde toezichthouders zoals ACM en sectorcommissies, zodat meerdere aanbieders diensten kunnen leveren op hetzelfde fysieke netwerk.

Voordelen: hogere capaciteit, symmetrische snelheden, lagere latency en betere betrouwbaarheid vergeleken met traditionele koperkabels. Uitdagingen: hoge investeringskosten, complexiteit van aanleg in dichtbevolkte en rurale gebieden, vergunningen, ruimte voor straatkasten, en coördinatie met gemeenten en vastgoedbeheerders.