geluidsnormen

Geluidsnormen zijn wettelijk vastgestelde grenzen aan geluidniveaus die onder bepaalde omstandigheden niet mogen worden overschreden. Ze dienen ter bescherming van gezondheid en leefkwaliteit en bestrijken zowel omgevingsgeluid (geluid in de leefomgeving) als beroepsgeluid (geluid op de werkplek).

Bij omgevingsgeluid worden geluidsnormen vastgesteld door nationale wet- en regelgeving, vaak in lijn met Europese richtlijnen. Ze gelden doorgaans voor buitenluchtgeluid en soms voor binnenruimten in woningen. De normen worden uitgedrukt in geluidniveaus, doorgaans in decibels met A-weging (dB(A)) en tijdsafhankelijke waarden zoals Lden (dag-vroe-avond-nacht) of Lnacht. Geluidskaarten en actieplannen komen beschikbaar wanneer drempels worden overschreden.

Voor beroepsgeluid geldt een afzonderlijk kader vanuit de arbo- en veiligheidswetgeving. Het doel is de blootstelling van werknemers aan lawaai te beperken. Dit gebeurt via risicoanalyses, blootstellingslimieten over een werkdag (Leq) en maatregelen zoals technische geluidsreductie en het dragen van gehoorbescherming. Bovendrempels of lagere actieniveaus kunnen werkgevers verplichten tot maatregelen.

Metingen en normen: geluidsmetingen volgen gestandaardiseerde methoden (bijv. ISO-normen voor omgevingsgeluid en geluidsmetingen op de werkvloer) en Europese richtlijnen voor akoestiek en geluidsmodellering. Overheden handhaven de normen via vergunningen, controles en handhavingsmaatregelen bij niet-naleving.

Ontwikkelingen: de trend gaat naar geluidsreductie aan de bron, betere berekening van geluidbelasting (geluidskaarten) en betere informatievoorziening aan burgers. De term geluidsnormen wordt in verschillende contexten gebruikt, waaronder verkeer, industrie en woningen.