geluidfrequenties

Geluidfrequenties verwijzen naar het aantal golfringen per seconde van geluidsgolven, gemeten in hertz (Hz). Een geluid bestaat doorgaans uit meerdere frequenties tegelijk, waardoor klankkleur en toon zich ontwikkelen. De verdeling van frequenties bepaalt hoe we geluid waarnemen en ervaren, bijvoorbeeld als muziek, spraak of ruis.

Voor mensen ligt het hoorbare bereik ongeveer tussen 20 Hz en 20.000 Hz (20 kHz). Dit bereik verschuift met leeftijd en blootstelling aan lawaai; geluid buiten dit bereik kan infrageluid of ultrasonen zijn en wordt niet of nauwelijks gehoord. Geluid buiten het gehoor kan wel fysieke effecten hebben, zoals resonantie in objecten of schadelijke trillingen.

De perceptie van geluidfrequenties omvat toonhoogte (hoe hoger de frequentie, hoe hoger de klank), klankkleur of timbre (de kwaliteit die een geluid kenmerken maakt) en luidheid. Voor spraak zijn met name de middenfrequenties, circa 1–4 kHz, cruciaal voor verstaanbaarheid. In audio en muziek spelen zowel individuele frequenties als hun verdelingen een rol bij balans en helderheid.

Metingen en analyse van geluidfrequenties maken gebruik van eenheden als Hz voor frequentie en dB SPL voor geluiddrukniveau. Vaak worden analysetechnieken toegepast met octaaf- of 1/3-octaafbandpass filters, samen met gewichtingscurves zoals A- of C-weging, om perceptie en blootstelling te modelleren.

Toepassingen van kennis over geluidfrequenties bevinden zich in de audio- en muziektechniek, geluidsisolatie, bouwakoestiek, gehoorapparatuur en geluidsmetingen voor gezondheid en veiligheid. Langdurige blootstelling aan hoogfrequente of hoog-intense geluiden kan schade aan het gehoor veroorzaken, waardoor normen en richtlijnen voor geluidsniveaus en blootstellingduur bestaan.