estimatietechnieken

Estimatietechnieken zijn methoden en processen die organisaties gebruiken om de duur, kosten, benodigde inzet en andere resources van een project of activiteit te voorspellen. Het doel is een realistische raming te leveren die kan dienen als basis voor planning, begroting en risicobeheer, terwijl onzekerheid expliciet wordt gemaakt.

Methoden kunnen worden onderverdeeld in kwalitatieve en kwantitatieve benaderingen. Kwalitatieve technieken vertrouwen op ervaren professionals en groepsbeoordeling, bijvoorbeeld expert judgement en de Delphi-methode. Analogie- of vergelijkingsgebaseerde schatting gebruikt de uitkomsten van soortgelijke afgeronde projecten als referentie. Kwantitatieve benaderingen gebruiken numerieke data en wiskundige modellen, zoals bottom-up schatting (detailniveau per component opstellen en optellen) en parametric models (regressiemodellen, function points, ontwerpmethoden zoals COCOMO).

Moderne software- en projectmanagementpraktijken maken ook gebruik van probabilistische methoden zoals Monte Carlo-simulatie om een verdeling van uitkomsten te geven in plaats van een enkel getal. Planning poker en andere vormen van gestructureerde consensus worden vaak toegepast om onzekerheid te beperken en bias te verminderen.

De keuze voor een techniek hangt af van beschikbaarheid van data, de reikwijdte van de inschatting en de gewenste mate van nauwkeurigheid. In praktijksituaties wordt vaak een combinatie toegepast, met een expliciete beschrijving van aannames en grenzen. De resultaten worden meestal gepresenteerd als een bereik of een waarschijnlijkheidsinterval, zodat belanghebbenden de onzekerheid kunnen interpreteren.

Kerncriteria voor kwaliteit zijn nauwkeurigheid, transparantie van aannames, herhaalbaarheid en calibratie tegen historische data. Het regelmatig herzien en bijwerken van schattingen gedurende de levensduur van een project is aanbevolen.