emissiegrenswaarden

Emissiegrenswaarden, oftewel emissiegrenswaarden, zijn wettelijk vastgestelde maximale hoeveelheden verontreinigende stoffen die vanuit een bepaalde bron mogen worden uitgestoten naar milieu-omgevingen zoals lucht, water of bodem, binnen een vastgestelde periode. Ze vormen een kerninstrument van milieuregulering om schade aan gezondheid en ecosystemen te voorkomen en te beheersen.

Een emissiegrenswaarde kan op verschillende manieren worden uitgedrukt. In de lucht kunnen grenzen worden vastgesteld als maximale uitstoot per massa-eenheid of per tijdseenheid (bijvoorbeeld mg/m3 of g/s), soms ook per geproduceerde eenheid (bijv. kg per ton product). Voor water en bodem bestaan vergelijkbare normen voor lozingen of uitstoot. Emissiegrenswaarden kunnen per installatie of per peratietype gelden en kunnen technologie- of prestatiegerelateerd zijn, afhankelijk van de regelgeving.

Wie emissiegrenswaarden vaststelt, varieert afhankelijk van land en sector. In de Europese Unie worden veel normen vastgesteld via de Industriële Emissies-richtlijn (IED) en bijbehorende BAT-waarden (Best Available Techniques). nationale overheden vertalen deze normen naar vergunningen voor bedrijven en installaties, zoals fabrieken, energiecentrales en afvalverwerkers. BAT-informatie kan leiden tot emissiegrenswaarden die zijn afgestemd op wat technisch haalbaar en economisch verantwoord is.

Voor naleving worden doorgaans metingen uitgevoerd en gerapporteerd, soms via continue emissiebewaking (CEMS). Toezicht en handhaving verlopen via periodieke inspecties en, bij overschrijding, sancties of aanpassingen van de vergunning.

Emissiegrenswaarden sluiten aan bij bredere milieubescherming, zoals normen voor luchtkwaliteit en waterkwaliteit, maar richten zich specifiek op de uitstoot vanuit individuele bronnen.

---