drogefilmdiktes

Droge film dikte (DFD) is de dikte van een coating nadat deze is uitgedroogd of uitgehard. Het wordt meestal uitgedrukt in micrometer (µm) of mils en is een belangrijke parameter in kwaliteitscontrole van coatings, omdat de prestaties zoals bescherming tegen corrosie, krasbestendigheid en slijtage afhankelijk zijn van de dikte van de gedroogde film.

De gewenste DFD varieert sterk per toepassing. In industriële coatings ligt de DFD vaak in het bereik van enkele tientallen tot honderd µm. Voor autoschade- of corrosiebeschermingslagen kan 50–120 µm gebruikelijk zijn, terwijl elektronische toepassingen op PCB’s doorgaans 5–30 µm vereisen. Ook voor poedercoatings kunnen waarden tussen circa 40 en 120 µm voorkomen, afhankelijk van het product en de specificaties.

Meetmethoden voor DFD zijn meestal niet-destructief. Veelgebruikte technieken zijn magnetische inductie en eddy current op metalen substraten (verschilt per geleidbaarheid en ondergrond). Voor niet-geleidende substraten of dunne films kan ultrasone meting of optische/infrarood gebaseerde technologie worden toegepast. Destructieve methoden, zoals het snijden van een proefstuk en microscopisch meten van de cross-section, behoren tot de mogelijkheden maar worden meestal vermeden bij eindproducten.

Standaarden voor het meten van droogfilm-diktes bestaan uit normen van ISO en ASTM die niet-destructieve methoden beschrijven en kalibratie en rapportage van metingen regelen. In kwaliteitsbeheer wordt doorgaans op meerdere meetpunten gemeten en wordt een acceptatielimietenset gehanteerd die afhangt van de toepassing en het gewenste prestatieniveau.

Factoren die DFD beïnvloeden zijn onder meer de applicatiemethode (spuiten, dompelen, poedercoating), viscositeit en droog- of uithardingstemperaturen, ondergrondtype en voorbehandeling, plakbaarheid en de gebruikte toelaatbare productdata.