branderigheid

Branderigheid is de eigenschap van een stof of materiaal om onder invloed van warmte, vonken of open vuur te ontbranden en bij te dragen aan een brand. Het begrip is gerelateerd aan, maar niet identiek aan, brandbaarheid of ontvlambaarheid. Branderigheid is een belangrijke factor in veiligheidstoepassingen zoals transport, opslag, bouw en productie.

De beoordeling van branderigheid gebeurt doorgaans via testen en classificaties die bepalen hoe gemakkelijk een stof ontbrandt, dampen afgeeft die kunnen ontsteken en hoe hevig een brand kan optreden. Belangrijke kenmerken zijn onder meer de ontbrandingstemperatuur, de vlambaarheidsgrens van dampen (de minimale en maximale concentrie in lucht waaronder ontbranding mogelijk is) en, bij vloeistoffen, de vlam- of opstarttemperatuur. In veel landen en sectoren worden normen en classificaties gebruikt die fabrikanten en gebruikers helpen risico’s te beheersen. Moderne regelgeving koppelt deze eigenschappen vaak aan veiligheidsinformatie en labelen.

Factoren die branderigheid beïnvloeden, zijn onder meer de chemische samenstelling en stabiliteit van het materiaal, de aanwezigheid van vluchtige componenten, de temperatuur en vochtigheid, de vorm en oppervlaktegebied, en de aanwezigheid van oxidatoren of katalysatoren. Ook omgeving en toestand (vast, vloeibaar, gasvormig) spelen een rol.

Voorbeelden van materialen met verschillende branderigheidsgehaltes zijn hout, textiel en veel kunststoffen, maar de specifieke classificatie is afhankelijk van de gebruikte proefmethode en regelgeving. De branderigheid bepaalt praktische maatregelen zoals opslagplaatsen, ventilatie, toegepaste brandblussers en veiligheidsgegevensbladen. Europese en internationale systemen verwerken branderigheidskenmerken vaak binnen bredere reactiviteit- en veiligheidsclassificaties.