brandbaarheid

Brandbaarheid is de eigenschap van een stof of product om te ontbranden of te ontsteken onder bepaalde omstandigheden. Het is een belangrijke factor in brandveiligheid en risicobeoordeling en varieert sterk tussen materialen. In regelgevende contexten worden stoffen vaak geclassificeerd naar hoe gemakkelijk ze vlamvat en uitdrukken via kenmerken zoals het ontstekingspunt, dampdichtheid en vlambaarheidsbereik.

Belangrijke concepten bij brandbaarheid zijn onder meer het ontstekingspunt of flash point (de laagste temperatuur waarbij de damp van een stof genoeg is om bij een ontstekingsbron te ontbranden), en het autowarmpunt (autoignition temperature), de temperatuur waarbij de stof zonder ontstekingsbron zelf vlam vlam vat. Ook het vlambaarheidsbereik (LFL en UFL), oftewel de minimale en maximale dampprevalentie in lucht waarbij ontbranding mogelijk is, speelt een rol. De mate van vluchtigheid en dampdruk beïnvloedt hoe snel dampen kunnen opstijgen en zich ophopen. Daarnaast spelen toevoegingen, zuurte- en oxiderende omstandigheden en aanwezigheid van zuurstof een rol. Voor sommige materialen gelden tevens specifieke overwegingen zoals pyrotechnische of corrosieve eigenschappen.

Regelgeving en classificatie variëren per jurisdictie, maar veel systemen gebruiken flash point en/of damp-vlucht om te bepalen of een stof als ontvlambaar wordt geclassificeerd. In de Europese Unie worden classificaties vaak vastgelegd via CLP/GHS met bijbehorende H-zinnen (bijvoorbeeld H224 zeer ontvlambare vloeistof, H225 ontvlambare vloeistof) en in andere regio’s bestaan vergelijkbare criteria. Voor veiligheid en opslag gelden doorgaans strikte maatregelen zoals voldoende ventilatie, afstand van ontstekingsbronnen, aardings- en bondingprocedures, geschikte blusmiddelen en correcte labeling. Materialspecificiteit en toepassingscontext bepalen de precieze veiligheidsvereisten.