antisubsidiemaatregelen

Antisubsidiemaatregelen zijn handeldefensiemiddelen waarmee overheden kunnen reageren op subsidies aan buitenlandse producenten die invoerprijzen verstoren en de binnenlandse industrie schaden. Het doel is de concurrentieverhoudingen te herstellen door de voordelen van de subsidie te neutraliseren, meestal via invoering van aanvullende importheffingen die de ingevoerde goederen in prijs terugbrengen naar een eerlijk niveau. In veel jurisdicties, waaronder de Europese Unie, vallen antisubsidiemaatregelen onder handelsdefensie en zijn geregeld onder internationale normen zoals het WTO-verdrag Subsidies en Antisubsidies (ASCM).

Een subsidie moet specifiek zijn bedoeld voor bepaalde ondernemingen, sectoren of geografische gebieden, en de subsidietoekenningen moeten leiden tot materiële schade of ernstig nadeel voor de binnenlandse industrie. Er moet een causaal verband bestaan tussen de subsidie en de invoer en schade. De normen vereisen doorgaans voldoende bewijs van subsidievorming, voordeel en het slechte effect op de markt om tot een maatregel over te kunnen gaan.

Procedures verlopen doorgaans via een onderzoeksproces. Een binnenlandse industrie of een overheid kan een aanvraag doen bij de bevoegde autoriteit (bij de EU: de Europese Commissie). Exporteerders, subsidieverleners en regeringen krijgen de gelegenheid stukken in te dienen en tijdens het onderzoek kunnen voorlopige maatregelen worden getroffen. Na een definitief oordeel kan een maatregel worden opgelegd en eventueel worden vastgesteld op een bepaald tarief en voor een bepaalde duur.

De meeste maatregelen hebben een initiële looptijd van vijf jaar en kunnen na evaluatie verlengd worden. Ze kunnen gelden voor alle invoer uit een land of voor specifieke producten. Antisubsidiemaatregelen opereren naast andere handelsinstrumenten, zoals antidumpingsmaatregelen, en kunnen onder WTO-regels worden onderzocht en aangevochten.