albuminegehalte

Albuminegehalte verwijst naar de hoeveelheid albumine in bloedplasma of serum en kan ook worden gebruikt bij de bepaling van albuminurie, het voorkomen van albumine in urine. Bij bloedsamples wordt het albuminegehalte meestal uitgedrukt in gram per liter (g/L) of gram per deciliter (g/dL). Een gangbare referentiewaarde voor serumalbumine ligt tussen ongeveer 35 en 50 g/L (3,5–5,0 g/dL). Urine-albumine wordt vaak gemeten als mg per dag of als albumine-creatinine-ratio (ACR).

Functie en klinische betekenis: Albumine is de grootste plasmaproteïne en draagt bij aan het colloïd-osmotisch drukvermogen en het transport van vetzuren, hormonen en medicatie. Een laag serumalbuminegehalte (hypoalbuminemie) kan ontstaan door leverziekte, malnutriëring, nefrotisch syndroom, ontstekingen, eiwitverlies via de darm of nieren, of uitgebreide brandwonden. Een hoog albuminegehalte in het bloed is zeldzaam en meestal gerelateerd aan uitdroging of concentratiestoornissen.

Methode van meten: Serumalbumine wordt doorgaans gemeten met immunochemische assays of kleurbindingsmethoden. Veel laboratoria gebruiken immunoturbidimetrie of nephelometrie; kleurbindingsmethoden met bromcresol groen of bromcresolpaars zijn ook wijdverspreid. Voor urine wordt albumine meestal bepaald als microalbuminurie (mg/dag) of via de albumine-creatinine-ratio (ACR, mg/g creatinine).

Toepassingen: Het albuminegehalte is een belangrijke parameter bij de evaluatie van leverfunctie, voedingstoestand en nierfunctie, en speelt een rol bij de beoordeling van vochtbalans en prognose bij chronische ziekten. Bij hypoalbuminemie kan aanvullende diagnostiek nodig zijn om de onderliggende oorzaak vast te stellen; interpretatie vindt doorgaans plaats in samenhang met andere klinische gegevens en bloedtesten.