Weefseloxygenatie

Weefseloxygenatie verwijst naar de beschikbaarheid van zuurstof voor cellulaire ademhaling in weefsels. Het niveau wordt bepaald door zuurstoftoevoer en zuurstofverbruik. Zuurstoftoevoer hangt af van de arteriële zuurstofinhoud en saturatie, van het hartminuutvolume en van de microvasculaire perfusie. Zuurstofverbruik wordt bepaald door de metabole vraag van de weefsels en de efficiëntie van zuurstofextractie door cellen.

Lokale weefseloxygenatie kan op verschillende manieren worden gemeten. De lokale zuurstofdruk in weefsels (PtO2) wordt invasief gemeten met elektroden. Non-invasieve methoden zoals near-infrared spectroscopy (NIRS) geven informatie over weefselzuurstofsaturatie (StO2). Globaal beeld kan worden verkregen via gemengde veneuze saturatie (SvO2) uit bloedmonsters of via centrale metingen.

Factoren die de weefseloxygenatie bepalen, zijn onder meer arteriële zuurstofconcentratie en saturatie, het hemoglobinegehalte en de totale bloedstroom, en de microcirculaire perfusie. Daarnaast spelen anemie, ontstekingsprocessen, vasoconstrictie en de metabole vraag van de weefsels een rol. Omgevingsfactoren zoals hoogte en roken kunnen ook invloed hebben.

Tijdens klinische zorg is weefseloxygenatie cruciaal voor genezing van wonden en de werking van het immuunsysteem. Tumorhypoxie kan de effectiviteit van bestraling en chemotherapie verminderen. In de intensive care is het doel om de zuurstoftoevoer zo goed mogelijk te verzekeren, wat kan bestaan uit zuurstoftoediening, bloedtransfusies bij anemie, voldoende vocht en, indien nodig, vasopressoren en mechanische ventilatie.

Interpretatie vereist aandacht voor heterogeniteit en tijdvertragingen bij metingen. Lokale metingen kunnen afwijken van globale waarden en moeten in samenhang worden beoordeeld.