Uitdroging

Uitdroging, of dehydratie, is een toestand waarbij het lichaam meer vocht verliest dan het inneemt, waardoor het totale lichaamswater en de elektrolytenbalans verstoord raken. Het kan acuut of chronisch optreden en ontstaat vaak door een combinatie van factoren zoals veel zweten, diarree, braken, koorts, onvoldoende vochtinname of gebruik van bepaalde medicijnen (bijv. diuretica). Kinderen en ouderen lopen sneller risico op ernstige uitdroging.

Er zijn verschillende vormen van uitdroging op basis van de elektrolytbalans: isotone (evenwicht tussen water en zouten verloren gegaan), hypotone (meer water dan zouten kwijt), en hypertone (meer zouten dan water verloren). De klinische presentatie varieert van milde tot ernstige klachten. Mogelijke symptomen zijn dorst, droge mond en huid, weinig of donkergekleurde urine, hoofdpijn en vermoeidheid. Bij ernstigere uitdroging kunnen duizeligheid, snelle hartslag, lage bloeddruk, verwardheid, sufheid of een snelle ademhaling optreden. Bij jonge kinderen en zuigelingen kunnen prikkelbaarheid, huilen zonder tranen, niet goed drinken en ingevallen ogen voorkomen.

Behandeling hangt af van de ernst. Lichte tot matige uitdroging wordt meestal behandeld met orale rehydratieoplossingen die elektrolyten en vocht leveren. Water, bouillon en verdunde sappen kunnen aanvullend gebruikt worden. Ernstige uitdroging vereist onmiddellijke medische aandacht en doorgaans intraveneuze vochttoediening onder toezicht.

Preventie draait om tijdig voldoende vocht binnenkrijgen, vooral bij warm weer, lichamelijke inspanning of ziekte. Let op urinekleur en dorst, drink regelmatig en pas de vochtinname aan leeftijd, gezondheid en activiteitsniveau aan.