Taalkunde

Taalkunde is de wetenschappelijke studie van menselijke taal. Het onderzoekt wat talen gemeen hebben en wat talen onderscheiden, hoe talen zijn opgebouwd en functioneren, hoe ze leren en hoe ze veranderen in tijd en ruimte. Taalkunde beschouwt taal als een systeem van symbolen en regels dat communicatie mogelijk maakt, en onderzoekt zowel de formele structuur als het gebruik in echte communicatiesituaties.

Belangrijke onderdelen zijn fonetiek en fonologie (klanken en klankstructuren), morfologie (bouw van woorden), syntaxis (zinsstructuur), semantiek (betekenissen) en pragmatiek (gebruik van taal in context). Daarnaast bestuderen sociolinguïstiek (taalvariatie door sociale factoren), psycholinguïstiek en neurolinguïstiek (hoe taal in de hersenen werkt en hoe talen verworven worden), historische taalkunde (ontstaans- en veranderingsprocessen van talen) en taalverwerving (hoe kinderen en volwassenen taal leren). Computationale taalkunde en corpuslinguïstiek richten zich op het modelleren en analyseren van taal met computers en grote databestanden.

Toepassingen van taalkunde zijn wijdverspreid en omvatten taalonderwijs en beleid, documentatie van minderheidstalen en taalrechten, spraakherkenning en natuurlijke taalverwerking, vertaling en lexicografie. Onderzoekers gebruiken zowel descriptieve als analytische benaderingen, met veldwerk, experimenten en corpora als belangrijke methoden. De discipline heeft invloed gehad op verwante velden zoals linguïstische theorie en cognitieve wetenschappen en heeft bijgedragen aan onderwijspraktijken en technologische ontwikkeling.

Historisch gezien sluit taalkunde aan bij filologie en logopedie. Belangrijke tradities zijn onder meer structuralisme, beïnvloed door Ferdinand de Saussure, en bij de modernere generatieve benaderingen van Noam Chomsky. Tegenwoordig is taalkunde een multi- en interdisciplinaire wetenschap die zich richt op de menselijke capaciteit voor taal en de variatie en universaliteit van talen wereldwijd.