Stotterend

Stotterend is een bijvoeglijk naamwoord en bijwoord in het Nederlands, afgeleid van het werkwoord stotteren. Het wordt gebruikt om te verwijzen naar iemand die stottert of naar een uitspraak die op een stotterende manier verloopt. Het begrip verwijst naar een spraakvloeiingsstoornis die zich uit in snellere of langzamere momenten van spraak, vaak met herhalingen, verlengingen, onderbrekingen en het gebruik van vulwoorden.

Stotteren is een multifactorieel verschijnsel. De oorzaak ligt meestal in een combinatie van genetische factoren, neurofysiologische kenmerken en omgevingsinvloeden. De meeste kinderen beginnen er vroeg in de kindertijd last van te krijgen; bij sommige kinderen verdwijnt het vanzelf, bij anderen blijft het of ontwikkelt het zich tot een langdurig patroon. Het komt wereldwijd voor en komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes.

Diagnose wordt doorgaans gesteld door een logopedist of taal- en spraakdeskundige op basis van observatie van de spraakpatronen en de impact op communicatie. Er is geen enkele eenvoudige test. Behandeling is afhankelijk van de ernst en de behoeften van de persoon en kan bestaan uit logopedie gericht op fluency shaping of stottermodificatie, soms aangevuld met cognitieve gedragstherapie bij angst of vermijding. Ouder- en schoolbetrokkenheid spelen een belangrijke rol, evenals trainingen voor communicatie en ontspanningstechnieken. De uitkomsten variëren; veel mensen ervaren verbetering van de fluency, terwijl bij anderen stotteren in zekere mate aanwezig blijft. Stotterend spreken kan invloed hebben op het zelfbeeld en sociale interacties, maar met passende ondersteuning blijft volwaardig communiceren mogelijk.