Sloppenwoningen

Sloppenwoningen zijn kleine, slecht gebouwde en overbevolkte woningen die voorkomen in stedelijke gebieden. Ze kenmerken zich door beperkte afmetingen, zwakke constructie, weinig daglicht en ventilatie, gebrekkige verwarming en sanitair, evenals gedeelde voorzieningen en soms illegaal opgesplitste ingangen.

In de loop van de 19e en vroege 20e eeuw ontstonden ze door snelle verstedelijking en industrialisatie; arbeiders en migranten woonden in deze woningen dichtbij fabrieken en havens. Veel sloppen bevinden zich in de oorspronkelijke delen van steden: oude binnensteden, langs kanalen en in achterafstraten, en herbergen vaak immigrantengroepen en arbeiders. Leefomstandigheden waren vaak ontoereikend en incorporeerden tocht, schimmel, beperkte sanitaire voorzieningen en weinig privacy.

Beleidsmatig werd vanaf eind 19e en begin 20e eeuw gewerkt aan sanitaire normen, bouwvoorschriften en gemeentelijke sanering van achterstandswijken. In de naoorlogse periode leidde grootschalige stadsvernieuwing tot veel sloppenwijken die werden afgebroken en vervangen door sociale huurwoningen en vernieuwde woonwijken. Tegenwoordig wordt de term vooral in historische context gebruikt; moderne woningbeleid richt zich op betaalbare, kwalitatieve woningen en verbetering van leefomstandigheden in stedelijke buurten.

Sloppenwoningen vormen een belangrijk onderdeel van de sociale geschiedenis van verstedelijking en volkswoningbouw in Nederland en Vlaanderen, en geven inzicht in de ontwikkeling van publieke gezondheidszorg, woningwetgeving en stedelijke planning.