Polymicrobiële

Polymicrobiële is een term die in de geneeskunde wordt gebruikt om infecties te beschrijven die het gevolg zijn van twee of meer microbiele soorten. Deze infecties kunnen bacterieel, viraal, schimmel- of protozoaire organismen betreffen, maar komen het meest voor bij bacteriële combinaties. De term wordt vaak gebruikt voor klinische scenario's zoals wondinfecties, intra‑abdomeninfecties en mond- en kaakinfecties.

In polymicrobiële infecties kunnen organismen elkaar aanvullen of stimuleren (synergisme), waardoor ontsteking en schade toenemen. Tegelijk kunnen ze elkaars groei belemmeren. Biofilms spelen een belangrijke rol: meerdere soorten vormen een beschermde gemeenschap op weefsels of implantaten, wat behandeling ingewikkeld maakt en resistentie bevordert.

Veelvoorkomende klinische settingen zijn chronische wonden (zoals decubitus of diabetische voetulceraties), intra-abdominale ontstekingen (peritonitis), odontogene aandoeningen (parodontitis, dentoalveolaire abscessen) en longinfecties bij chronische aandoeningen zoals cystische fibrose. Ook gynaecologische en urogenitale infecties kunnen polymicrobieel zijn.

Diagnose en diagnostische uitdagingen: standaard microbiologische culturen kunnen meerdere micro-organismen opleveren. Moleculaire methoden zoals 16S rRNA‑sequencing en metagenomische analyse kunnen aanvullende gegevens geven en uncultiveerbare organismen identificeren. Klinische correlatie is essentieel, omdat aanvullende determinatie niet altijd klinisch relevant is.

Behandeling: empirische therapie bij polymicrobiële infecties dient vaak breed spectrum te zijn, gericht op Gram-positieve, Gram-negatieve en anaerobe flora, en kan antifungale middelen vereisen als schimmels betrokken zijn. Doelgerichte therapie volgt uit cultuurresultaten. Broncontrole (bijvoorbeeld drainage of debridement) is cruciaal. Prognose varieert en hangt af van de infectiebron, comorbiditeiten en de mate van polymicrobial betrokkenheid.