Perfusiedruk

Perfusiedruk is de druk die de perfusie van weefsels en organen aandrijft, oftewel de druk die het bloed door de microcirculatie laat stromen zodat zuurstof en nutriënten bij de cellen komen. In de medische praktijk wordt perfusiedruk meestal gezien als een drukverschil: de inflowdruk min de downstreamdruk. Een veelgebruikte benadering voor het systemische gebied is perfusiedruk ≈ middelbare arteriële druk (MAP) minus centrale veneuze druk (CVP) of rechter atriumdruk; voor de hersenen is er een specifieke maat: cerebrale perfusiedruk (CPP) = MAP − intracraniële druk (ICP).

Metingen en monitoring zijn cruciaal om perfusiedruk te beoordelen. MAP wordt vaak gemeten via een arteriële lijn, ICP via invasieve monitoren en CVP via een centrale veneuze lijn. In klinische situaties kan men vasopressoren of fluids gebruiken om de perfusiedruk op peil te houden, bijvoorbeeld bij shock, anesthesie of ernstig trauma.

Belang en klinische relevantie. Een voldoende perfusiedruk is essentieel voor weefseldoorslag van zuurstof en afvoer van kooldioxide. Te lage perfusiedruk kan leiden tot weefselischemie en orgaanfalen; te hoge druk kan edema of andere schade veroorzaken. Richtlijnen geven vaak doelwaardes als MAP ≥ ~65 mmHg in veel kritisch zieke patiënten, en CPP die meestal tussen 50 en 70 mmHg ligt om cerebrale ischemie te voorkomen. De exacte grens is however afhankelijk van het weefsel en de patiënt.

Beperkingen. Perfusiedruk is slechts een maat voor de drijvende kracht achter perfusie; microcirculatie, autoregulatie, cardiale output en vasculaire weerstand bepalen mede de daadwerkelijke bloedstroom. Regional verschillen betekenen dat één waarde niet overal hetzelfde risico kent.