Monocyten

Monocyten zijn een type witte bloedcel dat behoort tot het aangeboren immuunsysteem. Ze ontstaan in het beenmerg uit de myeloïde hematopoietische lijn en komen als circulerende cellen in het bloed terecht. Bij signalen van ontsteking of weefselschade migreren ze uit de bloedbaan naar weefsels, waar ze zich kunnen differentïeren tot macrophages of dendritische cellen.

In het bloed zijn monocyten de grootste mononucleaire leukocyten. Ze hebben een grote, vaak niervormige kern en een overvloed aan cytoplasma. Op het oppervlak dragen ze eiwitten zoals CD14 en CD16, die helpen bij herkennen van pathogenen en bij communicatie met andere cellen van het immuunsysteem. Monocyten spelen een rol als fagocyten en als antigenpresenterende cellen: ze nemen pathogenen en celafval op, ruimen dode cellen op en presenteren antigenen aan T-cellen via MHC-klasse II. Daarnaast produceren ze cytokines zoals IL-1, TNF-α en IL-6, die ontstekingen stimuleren en het weefselherstel bevorderen.

Monocyten kunnen worden onderverdeeld in verschillende subtypen op basis van oppervlakte-eiwitten, vooral CD14 en CD16, met variatie in migratiepatronen en functies. Klassieke, tussenliggende en niet-klassieke monocyten bestrijken een spectrum van ontstekingsreacties en patrouilleren langs het endothelium tot ze infiltreerden in tissue.

Levensduur en functie variëren afhankelijk van de omgeving. Circulerende monocyten verbleken meestal kort in het bloed en kunnen langer in weefsels overleven als macrophages of als dendritische cellen, waar ze een belangrijke rol spelen in zowel innate als adaptive immuunresponsen. Veranderingen in het aantal monocyten kunnen optreden bij ontstekingen, infecties en hematologische aandoeningen.