bloedcel

Een bloedcel is een cel die in het bloed van een organisme aanwezig is. Het bloed bevat drie hoofdtypen bloedcellen: rode bloedcellen (erythrocyten), witte bloedcellen (leukocyten) en bloedplaatjes (trombocyten). Rode bloedcellen vervoeren zuurstof met behulp van hemoglobine van de longen naar de weefsels en brengen koolstofdioxide terug naar de longen voor uitscheiding. Bij mensen hebben ze een levensduur van ongeveer 120 dagen en ontstaan ze in het beenmerg via erytropoëse, gereguleerd door het hormoon erytropoëtine.

Witte bloedcellen zijn betrokken bij de afweer tegen ziekteverwekkers en andere vreemde stoffen. Ze bestaan uit verschillende typen, waaronder granulocyten (neutrofielen, eosinofielen, basofielen), lymfocyten (B- en T-cellen en NK-cellen) en monocyten. Ze kunnen fagocytose uitvoeren, antistoffen produceren en immuunresponsen coördineren.

Bloedplaatjes zijn klein, celfragmenten die essentieel zijn voor de bloedstolling en wondgenezing. Ze ontstaan uit megakaryocyten in het beenmerg en hebben een kortere levensduur van enkele dagen. Bij beschadiging van een bloedvat vormen ze een bloedplaatjesprop en laten ze stollingsfactoren aanzetten tot fibrinenetwerk.

In medische context worden bloedcellen geteld en geanalyseerd in een volledig bloedbeeld (CBC). Afwijkingen in aantallen of vormen van bloedcellen kunnen aanwijzingen geven voor aandoeningen zoals bloedarmoede, infecties, ontstekingen of leukemie.