Langbiografie

Langbiografie is een biografische schrijfvorm waarin het leven van een persoon in extended, gedetailleerde vorm wordt gepresenteerd. Het legt de nadruk op lange tijdsperioden en op opeenvolgende gebeurtenissen, en plaatst individuele ervaringen binnen bredere historische, sociale en culturele contexten. De term wordt in verschillende Oost-Europese talen gebruikt om een levensverhaal te beschrijven dat verder gaat dan compacte samenvattingen.

Kenmerken van langbiografie zijn onder meer een longitudinale aanpak, een veelvoud aan bronnen en een focus op continuïteiten en breuklijnen in het leven. Er wordt vaak gewerkt met zowel publieke als private sfere en met de wisselwerking tussen persoonlijke motivaties en maatschappelijke omstandigheden. De structuur is meestal chronologisch, al kan ook een thematische ordening voorkomen, afhankelijk van de onderzoeksvraag en de beschikbare bronnen.

Methoden en bronnen omvatten archiefonderzoek, mondelinge geschiedenis, brieven, dagboeken, officiële documenten en andere primaire materialen. Er is sprake van triangulatie en kritische interpretatie, met aandacht voor betrouwbaarheid, verantwoording en context. Ethische overwegingen spelen een belangrijke rol, met name bij privacy, toestemming en de weging van belangen van nabestaanden en betrokkenen.

Toepassingen en uitdagingen van langbiografie omvatten academische biografieën, levenbeschrijvingen in de literatuur en uitvoerige memoires. Het biedt vaak een rijker begrip van hoe individuen handelen binnen en beïnvloed worden door hun tijd, maar vereist veel bronnen, kan tijdrovend zijn en introduceert risico’s zoals selectie- en hagiografische bias.

Verwant is langbiografie met andere vormen van levensgeschiedenis, mondelinge geschiedenis en biografisch non-fictie, terwijl zij zich onderscheidt door haar lengte en diepgaande contextualisering.