Evaporietbekkens

Evaporietbekkens zijn sedimentaire bekken waarin evaporietmineralen neerslaan uit verdampende watermassa's. Ze ontstaan in aride of semi-aride gebieden waar waterinstroom beperkt is en afvoer beperkt of afwezig, waardoor verdamping hoog blijft en concentraties stijgen.

Typische omgevingen zijn endorheïsche meren, zoutvlaktes en andere beperkt bevochtigde kustbekkens. De depositen bestaan voornamelijk uit evaporieten, waaronder haliet (natriumchloride) en gips of anhydriet; in sommige bekken komen kaliumzouten zoals sylviet en carnalliet voor. Ook boraten kunnen voorkomen afhankelijk van de chemie van de brine.

De afzetting verloopt via cycli van overstroming en verdamping. Naarmate het water verdampt, raken brines verzadigd en slaan mineralen neer, vaak in gelaagde afzettingen die klimaat- en hydrologische veranderingen vastleggen. Evaporietlagen kunnen verweven zijn met klastische of carbonate sedimenten; in sommige regio’s kunnen dikke evaporietreeksen plastisch onder druk worden en zoutdomes of diapieren vormen, die petroleumgeologie kunnen beïnvloeden.

Economisch gezien zijn evaporietbekkens belangrijke bronnen van industriële mineralen, waaronder haliet, gips, anhydriet, kaliumzouten voor meststoffen en boraten. Ze leveren ook belangrijke paleoklimaat- en bekkenontwikkelingsinformatie.

Enkele bekende voorbeelden zijn het Zechsteinbekken in Noord-Europa (Laat-Perm) en moderne zoutvlaktes in droge regio’s, zoals de Bonneville-zoutvlaktes in de Verenigde Staten en Salar de Atacama in Chili.