zoutvlaktes

Zoutvlaktes zijn uitgestrekte, vlakke gebieden die bedekt zijn met een dunne tot dikke zoutlaag die achterblijft nadat verdamping van zoutrijke watermassa’s in gesloten drainagebekkens heeft plaatsgevonden. Ze komen vooral voor in aride of semi-aride regio’s waar neerslag schaars is en wanneer water geen vrije afvoer heeft, zodat verdamping mineralen aan de orde van taal achterlaat.

Hoe ze ontstaan: in een afgesloten bekken verdampt water terwijl mineralen uit het water achterblijven. Bij voortschrijvende verdamping kristalliseren de zouten en vormen zo’n zoutoppervlak. De samenstelling kan bestaan uit haliet (nacl) en andere zoutmineralen; de exacte samenstelling varieert per plek. Het oppervlak kan glanzend wit zijn, maar ook kleuring vertonen door microben en opgeloste metalen. De dikte van de zoutlaag varieert van millimeters tot meters, afhankelijk van de historie van waterinvoer en verdamping. Wind en temperatuur beïnvloeden de structuur, waardoor vaak polygonale patronen ontstaan.

Bekende voorbeelden en betekenis: Salar de Uyuni in Bolivia is de grootste zoutvlakte ter wereld. Bonneville Salt Flats in Utah (Verenigde Staten) is beroemd om zijn ruime, vlakke oppervlak en testbanen voor snelheid. In Chile, Argentinië en andere regio’s komen ook zoutvlaktes voor, vaak geassocieerd met lithium- of boraatbrine-deposities die economisch belangrijk zijn.

Ecologie en gebruik: zoutvlaktes kennen een beperkte planten- en dierenwereld, maar hosten soms speciale microben die extreme omstandigheden verdragen. Economisch zijn ze relevant voor mijnbouw (zoals lithium en andere mineralen) en voor toerisme en landschapsobservaties door hun reflecterende en spectaculaire landschappen.