Doelallocatie

Doelallocatie is de gewenste verdeling van een beleggingsportefeuille over verschillende activaklassen die is afgestemd op het beoogde doel, de beleggingshorizon en de risicobereidheid van de belegger. Het dient als een langetermijnraamwerk waarbinnen keuzes en portefeuilleverhoudingen worden gemaakt en als referentie voor toekomstige beslissingen.

Belangrijke componenten zijn onder meer aandelen, obligaties, onroerend goed, liquide middelen en soms alternatieve beleggingen. De precieze gewichten variëren per individu of instelling en worden bepaald op basis van factoren zoals de beoogde tijdshorizon, het benodigde inkomen of rendement, fiscale situatie en liquiditeitsbehoefte. Ook maatschappelijke en economische veronderstellingen kunnen een rol spelen.

Het proces omvat doorgaans het vaststellen van de doelallocatie, gevolgd door periodieke evaluatie en, indien nodig, herbalancering om de oorspronkelijke gewichten te herstellen. Regelmatige monitoring van rendement, risico en voortgang richting het doel is daarbij gebruikelijk. Doelallocatie onderscheidt zich van tactische of dynamische allocatie doordat deze laatste afwijkt van de langetermijnverdeling om korte termijn kansen te benutten; doelallocatie blijft doorgaans stabiel tenzij de uitgangsveronderstellingen veranderen.

Voorbeelden van doelallocaties zijn conservatief, neutraal en aggressief, bijvoorbeeld ongeveer 40/60, 60/40 of 80/20 verdelingen tussen aandelen en obligaties. Toepassingsgebieden zijn particulieren, pensioenfondsen en beleggingsfondsen. Beperkingen zijn onder meer veroudering door veranderende omstandigheden en de kosten van herbalancering, waarmee een zorgvuldige onderhoudsstrategie nodig is. Doelallocatie biedt richting en consistentie, maar vereist regelmatige herziening en aanpassing aan relevante omstandigheden.