Desoxidatie

Desoxidatie is het chemische proces waarbij zuurstof uit een metaal, meestal vloeibaar of gesmolten staal, wordt verwijderd om oxiden te verminderen en de kwaliteit van het materiaal te verbeteren. In de staalindustrie gebeurt desoxidatie tijdens het smelten of in de ladle nadat het staal is gevormd. De desoxidatoren reageren met zuurstof om stabiele oxiden te vormen, die uit de vloeistof verwijderen of als inclusies blijven liggen, waardoor de zuiverheid en de mechanische eigenschappen verbeteren.

Vaak gebruikte desoxidatoren zijn aluminium, silicium, mangaan, calcium en soms titanium. Aluminium en silicium zijn sterke desoxidatoren die aanzienlijk zuurstof binden. De keuze van een desoxidator hangt af van het gewenste eindproduct en de microstructuur van de staalsoort. Desoxidatie kan als vroege (primair) desoxidatie plaatsvinden tijdens het smelten of als late (finale) desoxidatie om de vorming van inclusies te sturen en te verminderen.

Voordelen van desoxidatie zijn onder meer lagere zuurstofconcentraties in het metaal, minder niet-metaalische inclusies, verbeterde treksterkte en verminderde neiging tot porositeit bij het gietwerk. Nadeel is dat overmatige toevoeging tot vreemde oxiden kan leiden tot inclusies met ongewenste eigenschappen, en reoxidatie kan optreden als het metaal tijdens of na de verwerking aan zuurstof wordt blootgesteld. Daarom wordt vaak rekening gehouden met beschermende maatregelen om reoxidatie te voorkomen.

Desoxidatie speelt een belangrijke rol in staal-, ijzer- en metaalproductie en vindt ook toepassing in andere legeringen waar zuurstofbeheer cruciaal is voor de materiaaleigenschappen.