Bloedmetingen

Bloedmetingen, oftewel bloedonderzoek, verwijzen naar het analyseren van een bloedmonster om de gezondheid te beoordelen, afwijkingen te diagnosticeren en de werking van behandelingen te volgen. Een monster wordt meestal afgenomen via veneuze punctie uit een ader in de arm; bij kinderen of spoedgevallen kan ook een vingerprik of een andere methode worden gebruikt. Het verzamelde bloed wordt naar een laboratorium gestuurd waar diverse analyses plaatsvinden met verschillende technieken. De uitslagen worden vergeleken met referentiewaardes die afhankelijk zijn van leeftijd, sekse, klinische context en de gebruikte methode.

Veel voorkomende testcategorieën zijn: hematologie, waaraan de volledige bloedtelling (aantal en types van bloedcellen), hemoglobine en hematocriet omvat; biochemie, die metingen zoals bloedglucose, elektrolyten, nierfunctie (creatinine, ureum), leverfunctie (AST/ALT, bilirubine) en lipiden kan omvatten; en endocrinologie, met parameters zoals TSH en vrije T4. Aanvullende tests kunnen ferritine, ijzerstatus, vitamine B12, foliumzuur of HbA1c omvatten, evenals gespecialiseerde onderzoeken afhankelijk van de klinische vraag.

Interpretatie van resultaten vereist klinische context. Referentiewaarden verschillen per laboratorium en individuele factoren spelen een rol. Afwijkingen kunnen door tijdelijke factoren worden veroorzaakt (voeding, medicatie, stress, infectie) en vereisen vaak herhaling of aanvullende testen. Pre-analytische factoren zoals het vasten, tijdstip van afname en correcte verzending beïnvloeden de nauwkeurigheid.

Resultaten worden doorgaans door de huisarts, internist of specialist beoordeeld en helpen bij het bepalen van een zorgtraject. Bloedmetingen zijn ondersteunend bij diagnostiek en monitoring, en privacy van labgegevens is meestal strikt beschermd.