welzijnsgevoelens

Welzijnsgevoelens verwijzen naar de subjectieve ervaring van welzijn: hoe mensen hun eigen leven beoordelen en welke emoties zij ervaren. In de literatuur wordt vaak onderscheid gemaakt tussen een affectieve component, het voortdurend ervaren van positieve emoties en het vermijden van negatieve emoties, en een cognitieve component, de beoordeling van het eigen leven als geheel (levensvoldoening). Samen vormen deze aspecten het subjectief welbevinden.

Meetmethoden: Welzijnsgevoelens worden meestal gemeten met zelfrapportage. Veel gebruikte indicatoren zijn levensvoldoening, positieve en negatieve affecten, en de algemene tevredenheid met het leven. Hulpmiddelen zoals korte vragenlijsten geven een indicatie over de stand van het welzijn, met aandacht voor culturele context en sociaal-demografische factoren.

Factoren: Welzijnsgevoelens hangen samen met gezondheid, sociale relaties, werk en inkomen, veiligheid, eigen autonomie en deelname aan de samenleving. De aanwezigheid van sociale ondersteuning, gezonde leefstijl en een veilige woonomgeving versterken vaak positieve welzijnsgevoelens. Ook persoonskenmerken zoals optimisme en copingstijl spelen een rol.

Toepassing en beleid: In beleid en onderzoek worden welzijnsgevoelens gebruikt om de impact van maatschappelijke omstandigheden te begrijpen en doelmatige interventies te identificeren. Het meten ervan vereist zorgvuldigheid omtrent bias, vergelijkbaarheid tussen bevolkingsgroepen en culturele opvattingen over wat als 'goed' leven geldt.

Zie ook: subjectief welzijn, levensvoldoening, kwaliteit van leven.