weidegrond

Weidegrond is landbouwgrond die primair wordt gebruikt voor beweiding van vee, meestal in combinatie met de productie van hooi of andere ruwvoedergewassen. Het kan permanent grasland zijn of tijdelijk in gebruik genomen veld waar dieren betrekkelijk kortgelijk toegang hebben tot het gras. Vaak bestaat weidegrond uit gras- en kruidensoorten zoals raaigrass, Engels raaigras, scheefloof en klaver, die samen een voedzame opbrengst leveren tijdens het groeiseizoen.

Beheer en inrichting van weidegrond hangen sterk af van de lokale omstandigheden. Omgevingselementen zoals omheiningen, waterpunten en schuilplaatsen voor dieren spelen een rol. Rotatiebegrazing en rustperiodes worden toegepast om de vegetatie te laten herstellen en overbegrazing te voorkomen. In sommige systemen wordt ook hooi of stro geoogst wanneer gras korter groeit. Bodemkwaliteit wordt gemonitord; bemesting en eventueel liming worden toegepast om de stofwisseling van de graslanden te ondersteunen, terwijl drainage een rol speelt op natte gronden.

Ecologisch gezien kunnen goed beheerde weidegronden bijdragen aan biodiversiteit, bodemstabiliteit en koolstofopslag. Intensieve bemesting en overbegrazing kunnen daarentegen leiden tot minder plantensoorten en bodembedekkingverlies. Het handhaven van een evenwichtige belasting, variatie in planten en korte rustperiodes draagt bij aan een duurzamer systeem.

Economisch is weidegrond van belang voor veehouderij, omdat het voer levert voor melk- en vleesproductie en mede de kosten van ruwvoer beïnvloedt. In veel landen vallen weidegronden onder landbouw- en natuurbeschermingsregels, met subsidies of premies die het behoud en beheer van graslanden ondersteunen. Veranderingen in landschap, klimaat en landbouwbeleid beïnvloeden de ontwikkelingen van weidegrond.