weefselsbeschadiging

Weefselsbeschadiging verwijst naar verlies of aantasting van de structuur en de functie van weefsels als gevolg van een verstoring van cellulaire homeostase door een schadelijke stimulus. Het kan acuut of chronisch optreden en ontstaat vaak door ischemie (zuurstoftekort), toxische invloeden, infectie, trauma of een verkeerd functionerende immuunreactie. De schade kan beperkt blijven tot een klein gebied of leiden tot systemische effecten wanneer organen zijn aangetast.

Typen en kenmerken: weefsels kunnen necrose of apoptose ontwikkelen; de schade kan lokaal blijven of diffuus zijn en kan voorkomen als gevolg van continue blootstelling (bijvoorbeeld chronische ontsteking) of episodische gebeurtenissen (bijvoorbeeld plotseling trauma).

Pathofysiologie: veel vormen van weefselschade beginnen met energietekort en verstoring van ionenhomeostase, waardoor membraanintegriteit en celstructuren falen. Oxidatieve stress, calciumtoename en ontsteking dragen bij aan celsterfte. Afhankelijk van de ernst kan herstel optreden met littekenvorming of blijvende functieverlies.

Diagnostiek en behandeling: diagnose is gebaseerd op klinisch beeld, aanvullende onderzoeken zoals beeldvorming (MRI, CT), laboratoriumparameters (bijv. troponine bij myocardinfarct, CK bij spierletsel) en histopathologie waar nodig. Behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak, ondersteunende zorg, wondzorg, pijnstilling en, indien nodig, chirurgie of revalidatie.

Prognose en preventie: de uitkomst varieert sterk per weefsel en oorzaak; complicaties kunnen littekenvorming, fibrose, verlies van functie of sepsis zijn. Risicofactoren omvatten trauma, diabetes, atherosclerose, roken en blootstelling aan toxines. Preventie draait om het voorkomen van ischemie, toxische blootstelling en infectie, tijdige behandeling van ontstekingen en gezonde leefstijl.