visusachteruitgang

Visusachteruitgang is een verslechtering van het gezichtsvermogen, waardoor heldere perceptie, scherpte en/of het herkennen van details vermindert. Het kan geleidelijk ontstaan of plotseling optreden en kan één oog of beide ogen betreffen. De mate van beïnvloeding varieert van lichte verslechtering tot gedeeltelijk of volledig verlies van zicht.

Oorzaken zijn divers en vaak afhankelijk van leeftijd of onderliggende aandoeningen. Veelvoorkomende oorzaken zijn cataract (staar), age-related macular degeneration (AMD), glaucoom, en diabetische retinopathie. Refractieafwijkingen zoals bijziendheid of verziendheid kunnen ook leiden tot duidelijke visusachteruitgang als ze niet goed gecorrigeerd zijn. Andere oorzaken zijn retina- of zenuwaandoeningen, ontstekingen, bepaalde medicijnen, traumatisch letsel en neurologische aandoeningen. Ook algemene gezondheidsfactoren zoals diabetes en hoge bloeddruk spelen een rol.

Symptomen variëren met de oorzaak, maar veelvoorkomende signalen zijn verminderd scherp zicht, wazig zien, moeite met lezen of gezichten herkennen, verhoogde gevoeligheid voor licht of glare, stereoperspectief en kleurverslechtering. Plotseling verlies van zicht of een plotseling schaduwwerking in een deel van het gezichtsveld vereist directe medische aandacht.

Diagnose gebeurt via een oogonderzoek met visusmeting, oftalmoscopie of fundusonderzoek, en aanvullende tests zoals OCT (zilverglasoptiek), perimetrie en beeldvorming. Behandeling is afhankelijk van de oorzaak: correctie met brillen of contactlenzen, cataractchirurgie, laser- of injectietherapie bij AMD, bestaan uit glaucoombehandeling, en controle van diabetes of hypertensie. Laag-visionrevalidatie en hulpmiddelen kunnen helpen bij blijvende beperking.

Preventie richt zich op regelmatige oogonderzoeken, bestrijden van risicofactoren zoals roken, controle van suiker en bloeddruk, en bescherming tegen oogletsel. Bij plotseling verlies van zicht moet men onmiddellijk medische hulp zoeken.