vermoeidheidsactiviteit

Vermooeidheidsactiviteit is een term die in Nederlandse wetenschappelijke en klinische literatuur wordt gebruikt om de activiteitenniveaus te beschrijven die samenhangen met vermoeidheid. De term verwijst naar de manier waarop vermoeidheid het tempo, de intensiteit en de aard van iemands handelen beïnvloedt en hoe deze effecten zich in de loop van tijd manifesteren tijdens taken of in het dagelijks functioneren. De precieze interpretatie kan per discipline verschillen, maar gaat doorgaans over de relatie tussen vermoeidheid, gedrag, prestaties en fysiologische arousal.

Meting omvat meestal een combinatie van subjectieve en objectieve middelen. Subjectieve instrumenten omvatten vragenlijsten en schalen die gevoel van vermoeidheid, slaapdruk of alertheid meten. Objectieve indicatoren zijn onder meer prestatiemaatstaven (reactietijd, foutpercentages), duur van activiteit en fysiologische signalen zoals hartslagvariabiliteit. Samen geven zij een beeld van hoe vermoeidheid de activiteit en energiebalans van een persoon beïnvloedt.

Toepassingsvelden bevinden zich in arbeid en transportveiligheid, sport en revalidatie, en klinische zorg. In arbeidssituaties kan vermoeidheidsactiviteit helpen bij het ontwerpen van werktijden en pauzes, en bij het monitoren van vermoeidheidsgerelateerd risico op fouten. In sport kan het inzicht verschaffen in trainingsbelasting onder vermoeidheid. In kliniek kan het helpen bij de evaluatie van chronische vermoeidheid en slaapstoornissen.

Hoewel termen en definities kunnen variëren, fungeert vermoeidheidsactiviteit als een bruikbaar concept om ervaren vermoeidheid te koppelen aan meetbare veranderingen in gedrag en fysiologie.