Home

uithoudingsweerstand

Uithoudingsweerstand is een term uit het Nederlands die het vermogen beschrijft om langdurige belasting te weerstaan zonder functionele of structurele falen. In de meeste contexten verwijst het naar de veerkracht tegen vermoeidheid, slijtage of degradatie bij langdurig gebruik, en kan het slaan op mensen, dieren, materialen of technische systemen.

In de sport- en gezondheidswetenschap verwijst uithoudingsweerstand naar de capaciteit om inspanning vol te houden ondanks

In de materialenwetenschap en engineering verwijst het naar de weerstand tegen vermoeidheid onder cyclische belasting. Belangrijke

In betrouwbaarheid- en levensduur-engineering betreft uithoudingsweerstand de capaciteit van systemen en componenten om onder operationele condities

Zie ook: uithoudingsvermogen, vermoeidheid, fatigue life, S-N-curve.

vermoeidheid.
Belangrijke
factoren
zijn
aerobe
capaciteit,
efficiëntie
van
de
energiewedeling,
lactaatdrempel
en
spieruithoudingsvermogen.
Training
kan
uithoudingsweerstand
vergroten
door
adaptaties
zoals
toename
van
mitochondriën,
capillaire
dichtheid
en
verbeterde
cardiorespiratoire
functie.
Beoordelingen
omvatten
onder
meer
VO2max,
lactaatmetingen
en
tijd
tot
uitputting.
factoren
zijn
microstructuur,
korrelgrootte,
oppervlaktestructuur
en
residuale
spanningen.
Fatigue-testing
levert
S-N-curves
en
schattingen
van
de
levensduur
bij
cyclic
load.
Ontwerpers
gebruiken
veiligheidsfactoren
en
materiaalgrenzen
om
scheurvorming
en
vroegtijdige
falen
te
voorkomen.
een
gewenste
levensduur
te
bereiken.
Methoden
omvatten
acceleratietesten,
tijd-tot-falen
en
reliability-growth-analyses.
Verbeteringen
komen
door
selectieve
materiaalkeuze,
kwaliteitscontrole,
redundantie
en
robuuste
ontwerpstrategieën.