stollingsactiviteit

Stollingsactiviteit verwijst naar het vermogen van het bloed om te coaguleren en wordt gebruikt om de efficiëntie van de stollingscascade te beoordelen. Het omvat de werkzaamheid van de stollingsfactoren in het plasma, de interactie met bloedplaatjes en de vorming van fibrine.

Belangrijke laboratoriumtesten om stollingsactiviteit te beoordelen zijn de prothrombinetijd (PT) en de geactiveerde partiële tromboplastinetijd (aPTT). INR is een gestandaardiseerde waarde die PT-resultaten internationaal vergelijkt. Voor bloedstollingsfunctionaliteit kunnen ook fibrinogeengehalte en trombine-tijd worden gemeten. Geavanceerdere technieken, zoals thromboelastografie (TEG) of ROTEM, geven een dynamisch beeld van stolvorming en fibrinolyse.

Klinisch is een verlaagde stollingsactiviteit geassocieerd met verhoogd bloedingsrisico, terwijl een verhoogde activiteit het risico op trombose kan verhogen. Oorzaken variëren van leverziekten en vitamine K-tekort tot disseminated intravascular coagulation (DIC) en anticoagulantia zoals warfarine of DOACs. Erfelijke stoornissen zoals hemofilie, von Willebrand-ziekte of factor-deficiënties kunnen eveneens voorkomen.

Interpretatie vereist context: normale waarden variëren per test en laboratorium, en pre-analytische factoren zoals staalafname en transport kunnen resultaten beïnvloeden. Leefstijl, leeftijd, zwangerschap en acute ontstekingsreacties kunnen ook van invloed zijn.