standaardmethode

Een standaardmethode is een methode die als referentie dient binnen een vakgebied en die bij herhaalde toepassing reproduceerbare en vergelijkbare resultaten oplevert. Dergelijke methoden zijn meestal vastgelegd in normen, protocollen of handleidingen en worden ontwikkeld door normorganisaties, professionele verenigingen of industriële consortia.

Kenmerken van een standaardmethode zijn duidelijke stappen, vereiste apparatuur en kalibratie, validatie van de methode en uitgebreide documentatie van resultaten. De methode wordt regelmatig geëvalueerd en geüpdatet om technische voortgang en veranderende regelgeving bij te houden. Implementatie vereist vaak training, controles en traceerbare gegevens om consistentie te waarborgen.

Toepassingsgebieden van standaardmethoden zijn onder meer wetenschappelijke analyse, milieuwetenschappen, kwaliteitscontrole in productie, regelgeving en onderwijs. Een bekend voorbeeld in de milieuanalyse is de Standard Methods for the Examination of Water and Wastewater, een uitgebreide verzameling van gestandaardiseerde methoden die wereldwijd gebruikt wordt voor water- en afvalwateranalyse. In andere domeinen kunnen gestandaardiseerde procedures worden toegepast voor dataverzameling, statistische analyse of testomvang (quality assurance en audit).

Voordelen van standaardmethoden zijn verhoogde nauwkeurigheid, vergelijkbaarheid tussen instellingen, en vereenvoudigde certificering en regelgeving. Nadelen kunnen rigiditeit en beperkt aanpassingsvermogen aan specifieke context zijn; daarom vereisen zij periodieke herziening en optionele, contextspecifieke aanvullingen. Het ontwikkelen en onderhouden van standaardmethoden is doorgaans een gezamenlijke verantwoordelijkheid van norminstituten, vakorganisaties en industriepartners.