siltkorrelgrootte

Siltkorrelgrootte is een term uit de bodemkunde en sedimentologie die verwijst naar de gemiddelde maat van siltdeeltjes in een materiaal, zoals bodem of sediment. Siltdeeltjes vallen tussen zand en klei in de grootteklasse en hebben doorgaans een diameter van ongeveer 0,002 tot 0,063 millimeter (2 tot 63 micrometer). In sommige classificaties wordt de band breder of nauwer afgebakend, met onderscheid tussen fijnsilt en grofsilt.

Kenmerkend voor silt is dat de deeltjes kleiner zijn dan zand maar groter dan klei, waardoor silt meestal een aanzienlijke specifieke oppervlakte heeft en een zekere cohesie vertoont, hoewel minder dan klei. Verhoudingen van silt ten opzichte van zand en klei bepalen de textuur van de bodem en hebben invloed op waterretentie, drainage en mechanische eigenschappen zoals stevigheid en verwerkbaarheid.

Silt kan langvoudig in suspensie door water worden getransporteerd, vooral bij stromend water met voldoende turbulentie. In sedimentaire omgevingen komt silt voor in rivierafzettingen, delta’s, lak, meren en in loesslagen (windafzetting van silt). De aanwezigheid van silt in bodemkundige texturen wordt vaak bepaald met laboratoriummethoden zoals de filtratie- of hydrometemethode, pipette techniek of laser-dispersie, en in veldtoepassingen door sedimentatiesnelheden te observeren.

Toepassingen en belang: de korrelgrootte van silt beïnvloedt bodemstructuur, waterbeschikbaarheid en vruchtbaarheid, evenals erosiegevoeligheid en bewerkingsfuncties. In combinatie met andere fracties (zand en klei) bepaalt silt de classificatie van de bodem volgens textuurdiagrammen en heeft het invloed op landbouwpraktijken en geotechnische prestaties.