semimetallen

Semimetallen, ook wel metalloïden genoemd, vormen een groep elementen met eigenschappen die tussen metalen en niet-metalen in liggen. Ze bevinden zich op een diagonale zone in het periodiek systeem, langs de grens tussen metalen en niet-metalen: voorbeelden zijn de elementen met de symbolen B, Si, Ge, As, Sb, Te en Po (en in sommige indelingen At). Ze worden vaak gekenmerkt door een mix van metalen en niet-metalen eigenschappen.

Fysisch gezien zijn semimetallen vaak bros en hebben ze een glans die tussen metalliek en niet-metalliek ligt. Hun elektrische geleiding is gematigd: ze geleiden doorgaans minder goed dan metalen maar beter dan niet-metalen, en de geleiding hangt sterk af van temperatuur en van toevoegingen (dopingen) van andere elementen. In kristallijne toestand vertonen ze vaak anisotropie en een covalente bonding-typologie.

Chemisch gezien vertonen semimetallen meestal covalente bindingen. Hun oxiden zijn vaak amphoter: ze kunnen zowel basis- als zure reacties aangaan. Daardoor tonen ze een gevarieerde chemische reactiviteit die afhankelijk is van het specifieke element en de omgeving.

Toepassingen en betekenis: silicium en germanium spelen een centrale rol in halfgeleiders en elektronica; dopings zoals boron of fosfor veranderen de geleidbaarheid. Tellurium en antimonium komen voor in toepassingen zoals thermische en opto-electronische materialen. Polonium is radioactief en uiterst zeldzaam; het heeft historisch chemische en industriële implicaties maar vereist strikte veiligheidsmaatregelen.

De indeling in semimetalen is niet universeel uniform en kan per bron variëren. De evoluerende inzichten in atoombundels en elektronische bandstructuur zorgen voor voortdurende discussie over de exacte grenzen van deze groep.