röntgenografie

Röntgenografie is een medische beeldvormingsmethode die gebruikmaakt van röntgenstralen om de interne structuren van het lichaam zichtbaar te maken. Door verschillende mate van absorptie van röntgenstralen ontstaat een twee-dimensionale afbeelding waarop botten, longen en andere weefsels silhouetten vertonen. De beelden worden meestal geanalyseerd door radiologen of radiologisch technici, met klinische bijbehorende informatie van de verwijzer.

De methode werd in 1895 ontdekt door Wilhelm Conrad Röntgen. Kleine, snelle ontwikkelingen volgden, waaronder fluoroscopie (real-time beeld) en röntgentrajecten in de tandheelkunde en chirurgie. In de afgelopen decennia is digitale radiografie ingevoerd, wat beeldkwaliteit verbetert en de stralingsdosis verlaagt.

Tijdens een röntgenonderzoek vindt de bestraling plaats met een röntgenbuis; de patiënt wordt geplaatst en vaak wordt een contrastmiddel gebruikt om bepaalde structuren duidelijker te tonen (bijvoorbeeld barium voor de gastro-intestinale tract of jodiumhoudende contrastmiddelen voor de bloedvaten). Er bestaan verschillende technieken, zoals conventionele radiografie en fluoroscopie; tandheelkundige radiografie is een veelvoorkomende toepassing.

Veiligheid is centraal: röntgenstraling is ioniserende straling en wordt met de ALARA-principes beperkt. Bescherming met schilders en loodschorten, dosimeters en zo laag mogelijke doses zijn standaard. Röntgenopnames bieden snelle en relatief goedkope beeldvorming maar hebben beperkingen; twee-dimensionale projecties kunnen overlappende structuren tonen en geven soms beperkte informatie over zachte weefsels, waardoor aanvullende modaliteiten zoals MRI of CT soms worden ingezet.