beeldvormingsmethode

Een beeldvormingsmethode is een techniek of procedure om visuele representaties van objecten, structuren of processen te maken door het meten en verwerken van interacties tussen energie (licht, geluid, röntgenstraling, magnetische velden) en materie. Dergelijke methoden omvatten traditionele optische technieken (fotografie, microscopie), medische beeldvorming (röntgen, CT, MRI, echografie, nucleaire beeldvorming), en industriële en aardobservatiemethoden (infrarood, LiDAR, radar, ultrasoon onderzoek).

Beeldvorming berust doorgaans op drie stappen: emissie of reflectie van een signaal door het doel, detectie van dat signaal met sensoren, en reconstructie of verwerking om een interpreteerbare afbeelding te verkrijgen. Belangrijke prestatiekenmerken zijn ruimtelijke resolutie, contrastratio, signaal-ruisverhouding en temporele resolutie. Elke methode heeft specifieke voor- en nadelen met betrekking tot veiligheid, invasiviteit, kosten en gevoeligheid voor bepaalde eigenschappen (bijvoorbeeld weefseltypes of materiaaldefecten).

Toepassingen variëren van diagnostiek en therapieplanning in de geneeskunde tot kwaliteitscontrole in de industrie en monitoring van het milieu en aardoppervlakte in de geowetenschappen. Recente ontwikkelingen omvatten digitale reconstructie, computational imaging, en het gebruik van kunstmatige intelligentie voor beeldverbetering en automatische interpretatie. Beperkingen blijven onder meer artefacten, beperkte resolutie bij bepaalde technieken, blootstellingsrisico’s (bij ioniserende straling) en de noodzaak van gespecialiseerde apparatuur en expertise.