rasterindeling

Rasterindeling is een concept uit computergraphics en geografische informatiesystemen (GIS) dat verwijst naar de verdeling van ruimtelijke gegevens in een regelmatige raster. Een raster bestaat uit rijen en kolommen cellen die elk dezelfde afmetingen hebben, en elke cel bevat een waarde die een attributie van die locatie representeert. De celgrootte bepaalt de resolutie: kleinere cellen leveren meer detail maar vereisen meer opslag en berekening.

In GIS wordt de rasterindeling vaak gebruikt voor continue of discrete attributen, zoals hoogte, temperatuur of landgebruik. Het gebied dat door het raster wordt bedekt, heet extent of dekking. Belangrijke kenmerken zijn celgrootte, extent of dekking, aantal rijen en kolommen, en het gebruikte referentiesysteem (coördinatensysteem, projectie). Een raster kan meerdere banden hebben (multi-band) waarmee verschillende attributen per cel worden opgeslagen.

Raster en vector zijn twee hoofdmanieren om ruimtelijke data weer te geven. Vectorgegevens bestaan uit punten, lijnen en polygonen; rastergegevens zijn grid-gebaseerd. Vectorgegevens kunnen naar raster worden omgezet in een proces dat rasterisatie heet; conversie van raster naar vector vereist reconstructie.

Veelgebruikte bewerkingen zijn resampling en reprojectie, waarmee de rasterafmetingen en het coördinatensysteem kunnen worden aangepast. Bij resampling zijn methoden als nearest neighbor, bilinear en bicubic gebruikelijk. Nadelen van rasterindeling zijn de vereiste voor veel opslag bij hoge resolutie en mogelijke verlies van nauwkeurigheid bij downsampling.

Toepassingen omvatten beeldverwerking, aardobservatie, klimaatmodellering en hydrologische modellering. Veelvoorkomende bestandsformaten zijn GeoTIFF en NetCDF, maar algemene afbeeldingen zoals PNG/JPEG kunnen ook rasters bevatten zodra ze ruimtelijke metadata hebben.